Κάποτε διάβασα μια ιστορία που μου έδωσε έμπνευση αλλά και καλύτερη κατανόηση για την σημασία του να αναπτύξουμε και να διευρύνουμε την συνειδητότητας μας και τα οφέλη που μπορούμε να αποκομίσουμε μέσα από αυτό στην ζωή μας.
Ένας γερό-διδάσκαλος της ανατολής, βαρέθηκε τη συνεχή γρίνια και τα παράπονα του μαθητευόμενου του και έτσι ένα πρωί, τον έστειλε να φέρει λίγο αλάτι. Όταν ο μαθητευόμενος επέστρεψε, ο δάσκαλος έδωσε εντολή στην δυστυχισμένο νεαρό να βάλει μια χούφτα αλάτι σε ένα ποτήρι νερό και στη συνέχεια να το πιει.
- "Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο διδάσκαλος.
- "Πικρή", είπε ο μαθητευόμενος φτύνοντας.
Ο δάσκαλος γέλασε και στη συνέχεια, ζήτησε από τον νεαρό να πάρει μαζί του την ίδια χούφτα αλάτι που έριξε στο ποτήρι και να περπατήσει μαζί του στην κοντινή λίμνη.
Οι δύο τους περπάτησαν για λίγο σιωπηλά γύρω από την λίμνη και κάποια στιγμή ο δάσκαλος ζήτησε από τον μαθητή να στροβιλίσει την χούφτα με το αλάτι στο νερό, και ο γέρος είπε, "Τώρα πιες από τη λίμνη." Καθώς το νερό έτρεχε από το πηγούνι του νεαρού άνδρα, ο δάσκαλος τον ρώτησε:
- «Τι γεύση έχει;»
- «Δροσερή και φρέσκια» παρατήρησε ο μαθητευόμενος.
- «Έχει γεύση αλατιού;» ρώτησε ο δάσκαλος.
- «Όχι», είπε ο νεαρός.
Σε αυτό το σημείο, ο δάσκαλος κάθισε δίπλα στο νεαρό άνδρα που τόσο του θύμιζε τον εαυτό του στα νιάτα του, πήρε τα χέρια του στα δικά του και είπε:
«Ο πόνος της ζωής αν το σκεφτείς, είναι σαν το αλάτι. Η ποσότητα του πόνου στη ζωή παραμένει η ίδια, ακριβώς η ίδια, όπως το αλάτι που έριξες στο ποτήρι και στην λίμνη. Αλλά η γεύση της πικρίας που γευόμαστε, εξαρτάται από το ‘δοχείο’ που βάζουμε τον πόνο.»
Όταν νιώθουμε ψυχικό ή σωματικό πόνο από μια απογοήτευση, αποτυχία ή μια ασθένεια, ένας τρόπος για να τον απαλύνουμε, είναι να διευρύνουμε τον ορίζοντα και το πεδίο της συνειδητότητας μας. Να ξαναδούμε με προοπτική την ζωή μας και στο σύνολό της. Να σταματήσουμε να την βιώνουμε περιορισμένη σ' ένα "ποτήρι" και να την ζήσουμε πλατιά, δροσερή και πάντα φρέσκια, όπως μια λίμνη.